شبکهٔ حمل و نقل تبریز، شامل «فرودگاه بین المللی»، «راه آهن»، «قطار شهری»، «سامانهٔ اتوبوسرانی تندرو» و «مونوریل».
فرودگاه بین المللی تبریز در سال ۱۳۲۹ خورشیدی و در زمان سلطنت محمدرضا شاه پهلوی تأسیس شد. این فرودگاه اکنون به عنوان یکی از چهار فرودگاه آسمان باز ایران، در حال ارائهٔ خدمات به پروازهای داخلی، خارجی و عبوری است.

پروازهای تبریز-استانبول، تبریز-دبی، تبریز-دمشق، تبریز-مدینه و تبریز-جده ، تبریز-نجف، تبریز-بغداد و پروازهای داخلی به صورت هفتگی و روزانه از این فرودگاه به شهرهای تهران، مشهد، اصفهان، شیراز، اهواز، بندرعباس، جزیره کیش، ماهشهر، رشت و عسلویه انجام می پذیرد.

شرکت های هواپیمایی «ایران ایر»، «ایران ایرتور»، «هواپیمایی کاسپین»، «کیش ایر»، «ارم ایر»، «هواپیمایی آسمان»، «ماهان ایر»، «هواپیمایی ساها»، «هواپیمایی تابان»، «هواپیمایی نفت»، «تورکیش ایرلاین» و «سعودی ایرلاین» به این فرودگاه پرواز دارند.

این فرودگاه دارای ترمینال پروازهای داخلی، بین المللی و حج و تسهیلات گمرک، قرنطینه، رستوران، سالن غذاخوری و سالن سی آی پی برای میهمانان مخصوص می باشد. پایانهٔ جدید این فرودگاه در آبان ۱۳۸۶ به بهره برداری رسیده است و در این مکان، یک ساختمان مخصوص سرویس پذیرایی هواپیمایی ملی و ساختمان هواشناسی و موتورخانه وجود دارد.

شهر تهران به عنوان یک کلان شهر و نیز به عنوان پایتخت جمهوری اسلامی ایران، از یک سو دارای تراکم و تمرکز جمعیت، ثروت و امکانات است و از سوی دیگر بنا بر دلایل گوناگون قادر به تأمین نیازها و فراهم نمودن امکانات شهری آن گونه که در شهرهای کشورهای مدرن و تعدادی از کلان شهرهای کشورهای درحال توسعه دیده می شود، نیست.

فرودگاه بین المللی مهرآباد که نخستین فرودگاه بین المللی تهران است.
فرودگاه بین المللی امام خمینی نیز با وسعتی بیش از ۱۵ کیلومتر مربع در ۳۵ کیلومتری جنوب غربی تهران واقع شده است و ظرفیتی حدود ۷٫۵ میلیون مسافر در سال دارد.

متروی تهران به مجموعهٔ قطارهای شهری تهران و همچنین سازمان قطار شهری تهران و حومه گفته می شود. اگرچه طرح های اولیه متروی تهران در پیش از انقلاب سال ۱۳۵۷ ریخته شد، اما بهره برداری از متروی تهران (بخش هایی از خطوط ۱، ۲ و ۵) طی سال های ۱۳۷۸ تا ۱۳۸۰ آغاز شد و قسمتی از وظیفه جابجایی مسافران درون شهری و برون شهری (تهران- کرج) را به عهده گرفت. نخستین مسیر فعال، مسیر شماره ۵ مترو بود که بین تهران و کرج مسافر جابه جا می کرد.

تا تابستان ۱۳۸۶ (ژوئیه ۲۰۰۷ م.) قطارهای مترو در سه خط اصلی در حال تردد بوده اند و دو خط دیگر نیز در حال احداث است. یکی از خطوط فعال بین شهری (میان کرج و تهران) و بقیه درون شهری هستند. تا پایان سال ۱۳۸۵ مسافت خطوط متروی بهره برداری شده برابر ۹۰ کیلومتر بوده است.

از اواخر سال ۱۳۸۵، با افزایش مسافران و تعداد قطارها، جهت بهره برداری از مترو بخشی از بدنهٔ اصلی سازمان قطار شهری تهران و حومه جدا شده و با عنوان شرکت بهره برداری راه آهن شهری تهران و حومه به کار خود ادامه می دهد.

ترابری در توکیو شبکه ترابری در توکیو شامل راه آهن های دولتی و خصوصی، شبکهٔ بزرگراه ها، فرودگاه های بین المللی و داخلی، شبکهٔ اتوبوسرانی، ارائه خدمات به موتورسیکلت ها، دوچرخه سواران و عابران پیاده می شود. سیستم حمل و نقل عمومی در توکیو یکی از گسترده ترین سیستم های حمل و نقل در جهان است.

فرودگاه ارتشی یوکوتا در منطقهٔ فوسا (متعلق به ارتش آمریکا)فرودگاه ارتشی آتسوگی یا NAF آتسوگی در منطقهٔ آتسوگی در استان کاناگاوا (متعلق به ارتش آمریکا)
فرودگاه بین المللی توکیو که بیشتر با نام فرودگاه هانه دا مشهور است در منطقهٔ اوتا و فرودگاه بین المللی ناریتا در استان چیبا دو فرودگاه اصلی توکیو هستند.

پس از توسعه باندهای فرودگاه ناریتا، باند و ترمینال جدید فرودگاه هانه دا در اکتبر سال ۲۰۱۰ میلادی به اتمام رسیده است. انتظار می رود که با توسعهٔ این دو فرودگاه پذیرش ۲۰٬۰۰۰ مسافر اضافه بر قبل امکانپذیر گردد.

در غرب توکیو فرودگاه چوفو در منطقهٔ چوفو واقع شده است و پروازهای آن بطرف جزایر ایزو که از نظر اداری بخشی از توکیو محسوب می شوند، انجام می شود. فرودگاه هلی کوپتر در منطقهٔ کوتو در خدمت پروازهای دولت است و این هلی کوپترها اخبار و ایمنی ترافیک را تحت نظر دارند

سه فرودگاه در ایزواوشیما، هاچیجوجیما و میاکجیما به مسافران خدمات هوائی ارائه می دهند. فرودگاه ایباراکی در ۸۵ کیلومتری شمال توکیو واقع شده و به عنوان یک فرودگاه کم هزینه در مرکز فعالیت می کند.

اصلی ترین راه حمل و نقل در توکیو از طریق قطار است. شبکهٔ راه آهن توکیو گسترده ترین شبکهٔ راه آهن در جهان است و اکنون نیز در حال گسترش است.

در حال حاضر این شبکه دارای ۸۸۲ ایستگاه قطار در داخل توکیو است. از این تعداد ۲۸۲ ایستگاه به متروی توکیو تعلق دارد. بطور تقریبی ۲۰ میلیون نفر در روز از قطار برای رفت و آمد در توکیو استفاده می کنند و این در حالی است که در کل کشور آلمان که دارای بالاترین تعداد مسافر قطار در اروپاست شبکهٔ راه آهن تنها ده میلیون مسافر در روز دارد.

در سال های اخیر ترابری در چین شاهد رشد و گسترش زیادی بوده است. اگرچه سامانه ترابری چین یک شبکه بزرگ از گره های ترابری است، این گره ها تمایل دارند به سوی مراکز پیشرفته اقتصادی در بخش های ساحلی و شهرهای کنار رودهای بزرگ متمرکز شوند.

وضعیت فیزیکی و مفهوم زیرساخت های ترابری در نقاط مختلف جغرافیایی چین متفاوت است. اگرچه در مناطق دورافتاده و روستایی وسایل ترابری بسیار ساده هستند اما در شانگهای شاهد هستیم یک قطار مگلو شهر شانگهای را به فرودگاه بین المللی شانگهای پودنگ وصل می کند.

بیشتر سامانه های کنونی ترابری چین پس از جمهوری خلق چین از سال ۱۹۴۹ بدین سو ساخته شده اند. ترابری ریلی که مهترین نوع ترابری برای مسیرهای طولانی محسوب می شود رشد سریعی داشته است و با طول ۱۲۰٬۹۷۰ کیلومتر خط راه آهن، این کشور دومین شبکه ریلی در جهان را دارد.

چین در میانه توسعه گسترده زیرساخت ترابری خود است. تا پیش از این اقتصاد چین می توانست بدون توسعه ترابری رشد کند اما از این پس دیگر بدون توسعه ترابری رشد اقتصاد امکان پذیر نیست؛ برای رشد اقتصادی و جابجایی افراد و کالا این کشور به سامانه ترابری کارآمد نیاز دارد.
بندرها در چین از راه آبی بیشتر استفاده می کنند و فرودگاه ها در سراسر کشور در حال بهبود هستند.